Wat voorafging

Broeckhoven heeft de autobiografie intiem en oprecht beschreven waardoor het diepe indruk zal maken op iedere moeder en iedere dochter, maar zeker ook op vele anderen. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het bij een stempel op mijn ziel heeft achtergelaten. ‘De cijfers op de monitor zijn gedoofd, de countdown is een feit. Mijn moeder ligt heel stil in het strak opgemaakte bed. Het zilveren beslag op het kraagje van haar blauwe deux-pieces glanst zacht in het TL-lcht. Haar haren liggen in de plooi, de evenwijdige voren van de kam zijn nog merkbaar. Achter de hippe Theo-bril met het roestrode monteur meen ik ondanks haar gesloten ogen een vleugje triomf te zien.’ Vanzelfsprekend ligt het feit dat dit boek zo’n impact heeft, niet uitsluitend aan het onderwerp, maar vooral ook aan de wijze waarop Broeckhoven haar verhaal vertelt. De nietsontziende eerlijkheid, de oprechtheid en de emoties zijn door de auteur zo fraai beschreven dat het waarlijk bij je binnenkomt. ‘Toen ik mijn ouders een jaar later pas vertelde hoe de vork in de steel zat, zei mijn moeder dat het haar niet verbaasde dat mijn man me in de steek had gelaten. Wie zou het uithouden bij iemand als ik? Dat heeft ze me tot het eind van haar leven regelmatig voor de voeten geworpen: dat geen mens in staat is om met mij samen te leven. Ik heb het heel lang geloofd. Ik geloof het eigenlijk nog.’ Je hart huilt om de dochter die een leven lang hunkert naar haar moeders liefde en waardering. Het is echter zeker geen verhaal dat uitsluitend vraagt om medeleven met de dochter. ‘Wat vooraf ging’ gaat over de zoektocht van zowel de moeder als de dochter naar hun emoties en liefde voor elkaar, zonder dat het hen lukt elkaar te vinden. Uiterst knap is het feit dat Broeckhoven erin slaagt haar persoonlijke verhaal op te tekenen zonder gebruik te maken van een overdosis aan sentiment. ‘Ze zat alleen thuis en kwam nog nauwelijks de deur uit. Omdat ze geen enkele hobby had en haar hele leven ten dienste van mijn vader had gestaan, was de leegte zo groot en onbegrensd als een woestijn. Haar enige gezelschap was Jaak de papegaai, die gefrustreerd de veren uit zijn nek en borst pikte.’ ‘Wat vooraf ging’ is het ontroerende en diep rakende relaas van een moeizame moeder-dochter relatie en heeft mij in elk geval een paar keer tot tranen toe geroerd.