Maar vragen we tegelijkertijd ook niet heel wat van medewerkers? En zelfs al zijn we misschien ook wel verwend, hebben we dan vervolgens geen recht op iets simpels als erkenning? Volgens Kouzes en Posner, de schrijvers van 'Een hart onder de riem' wordt de vraag om erkenning vaak verborgen achter de vraag naar primaire of secundaire arbeidsvoorwaarden. En natuurlijk weten u en ik allang dat erkenning een betere motivator is dan geld - al lang bekend als de 'dissatisfier'.
'Een hart onder de riem' laat u als leidinggevende goed in de spiegel kijken. Met als belangrijkste vraag: Ben ik in staat om mijn mensen erkenning te geven en zo op mijn eigen manier - overigens geheel gratis - één van de belangrijkste factoren van geluk op de werkplek te beïnvloeden? En: waar kan ik het beter doen? Alle goede eigenschappen van de leider zijn in 7 elementen te vatten, dat werd ons door Stephen Covey al duidelijk gemaakt in 'De 7 eigenschappen van effectief leiderschap'. Ook Kouzes en Posner komen in Deel 1 van 'Een hart onder de riem' tot zeven fundamentele praktijken van leiderschap. Ondersteund door vele statistische resultaten - bijna op het irritante en ongeloofwaardige af - beweren ze dat echte leiders eigenlijk maar een van de zeven eigenschappen van Covey hoeven toe te passen om succesvol te zijn, namelijk de empathie. Het begrip 'empathie' wordt uiteengerafeld tot zeven fundamentele praktijken om iemand een hart onder de riem te steken. Deel 1 wordt afgerond met een 'aanmoedigingsindex' waar de lezer zelf in de spiegel kan kijken aan de hand van 21 vragen die 'recht voor zijn raap' zijn. Dus eerlijk antwoorden en dan volgt leuke feedback per scorecategorie. Waar ik de inleiding en het begin van Deel 1 enigszins met gefronste wenkbrauwen las, begon hier een lichte glimlach zich van mijn gemoed meester te maken. In Deel 2 worden alle zeven fundamentele praktijken uitgebreid uit de doeken gedaan, gelardeerd met praktijkvoorbeelden. Helaas zijn dat wel allemaal voorbeelden die 1 op 1 uit de Amerikaanse cultuur en ervaring geput zijn. Het wasbeter geweest als voor de Nederlandse uitgave de voorbeelden dichter bij huis waren gezocht. Maargoed, Amerikanen zijn ook mensen dus de boodschap blijft luid en duidelijk: 'Echte aandacht levert veel op en kost in principe niets'. Zonder alle zeven fundamentele praktijken hier te bespreken - u moet het boek maar lezen - wil ik er hier twee uitlichten die mij persoonlijk raakten omdat ik daar zelf het nodige te verbeteren heb. Om te beginnen de derde fundamentele praktijk, besproken in Hoofdstuk 6, die gaat over het schenken van aandacht, echte aandacht. Eigenlijk is het zo logisch, mensen zijn sociale wezens en ze hebben behoefte aan erkenning. Intussen ben ik, en met mij vele managers, vooral bezig met meetbaarheid, beheersing, 'harde feiten'. Dat is weliswaar ook belangrijk, maar levert nieuwsgierigheid naar problemen met een bepaald project of naar iemands persoonlijke wel en wee niet net zo veel op? Het schept een band, vertrouwen en het geeft inzicht in zaken waarover de 'harde feiten' vaak niet spreken. Ik heb mij voorgenomen meer dan nu op de werkvloer nieuwsgierig te zijn - en dat kost tijd, maar die betaalt zich terug, voorspellen Kouzes en Posner. Tweede voorbeeld: de zesde praktijk, die gaat over het 'vieren'. Dat kan op allerlei manieren. Ik ontdek bij mezelf enige schroom om mensen 'en plein publique' erkenning te geven. Omdat ik bang dat mensen het negatief opvatten. Maar als het gaat om iemand die het verdient om eens erkenning te krijgen, erkenning voor het handelen in lijn met de doelen, waarden en normen van de organisatie. Een voorbeeld dat je graag wilt onderstrepen. Waarom zou je dat dan niet ten overstaan van de gehele organisatie doen? Het vraagt wel een gedegen aanpak, maar daar zijn we toch goed in als managers en leidinggevenden? Mocht u twijfelen aan uw eigen 'gedegen aanpak' op dit gebied, lees dan 'Een hart onder de riem'. Het is een prima leesbaar en toepasbaar boek. En met zelfs een '150-punten lijst' als geheugensteun, krijgt ook u voldoende gereedschap om uw medewerkers een hart onder de riem te steken.