strong>Met ‘Nachtboek’ levert Mieke Jacobs een volstrekt uniek boek af. Een verzameling verhalen zo divers en toch herken je de hand van Jacobs telkens opnieuw. Haar schrijfstijl gaat van indringend en puur naar (bijna) poëtisch, maar is in alle vormen fraai. Het is in elk geval van een echtheid waar je van onder de indruk raakt; een kwetsbaarheid die nog enige tijd ‘bij je blijft’.
“Dus mag ze overdag niet schrijven. Zelfs niet wanneer ze een briljante ingeving heeft, of als de woorden zich dwingend opdringen. Ook niet als de muze overdag verschijnt en haar hete adem voelbaar is.”
Pas je aan en leg dit bijzondere boek op je nachtkastje en ‘gun’ jezelf elke dag een van de verhalen en vraag je bij elk verhaal af: ‘heb ik een dergelijk boek wel eens gelezen?’ Dit boek laat zich ook niet in een hokje stoppen. Ik daag je uit: probeer er maar eens een genre op te plakken…
“Ilina beschrijft de mens als een schip dat bemand wordt door veel persoonlijkheden en de vraag is wie wanneer het stuur opeist. De wereld bevolkt door reflecties van jezelf, vooral van die delen die niet gezien of gehoord mogen worden.”
Elk afzonderlijk verhaal wordt voorafgegaan door een soort inleiding, toelichting, een uitleg zo je wilt, en ook dat is bijzonder detail.
“Eigenlijk is ze vooral oneindig boos omdat iedereen altijd op haar leunt. Zij is moe. Ze zou gewoon eens een moment willen ademen en het voor één keer niet allemaal alleen moeten doen.”
Enfin, toen ik ‘Nachtboek’ helemaal gelezen had, tuimelden er van alles door mijn brein. Bewondering en verwarring prevaleerden echter. Er worden massa’s romans geschreven en eveneens veel verhalenbundels, maar ik ken er geen een zoals ‘Nachtboek’…